Toen bij edict van 1784 (keizer Jozef II) niet meer binnen de stadsmuren begraven mocht worden, zochten vooraanstaande katholieke Leuvenaars een plaats in een dorp vlakbij, waar ze wel nog bij een kerk eeuwige rust konden vinden. Ze kochten er eeuwigdurende concessies of vroegen uitbreidingen van reeds bestaande concessies aan. Tegen het midden van de 19e eeuw was het kerkhof bij de St.-Martinuskerk dan ook aan uitbreiding toe.

In 1862 werden vooraan ruim 8 are toegevoegd aan de reeds bestaande 15 a 50 ca. Volgens de oorspronkelijke plannen zouden hier ook aparte stroken komen voor zelfmoordenaars en ongedoopten. Er was zelfs parking voor begrafeniskoetsen voorzien. De realisatie was niet helemaal zoals gepland: afzonderlijke, afgescheiden delen mochten niet. Bij een volgende uitbreiding in 1911 werd een lager gelegen stuk grond achter de kerk, deel van de pastorijtuin, toegevoegd. Er kwam ook een dodenhuisje helemaal achterin.

Bijna een eeuw na de eerste gekende uitbreiding sloot het kerkhof. Sinds 1 januari 1961 worden de burgers verwezen naar de nieuwe begraafplaats aan de spoorweg. Meteen ontstonden ideeën voor gebruik van de grond rondom de kerk die mettertijd zou vrijkomen. In 1963 werd een stuk van 262 m² afgestaan aan de Dienst Wegen om de hoek van de Pastoor Legrandstraat te kunnen verbreden. De wens een deel van het kerkhof tot parking om te bouwen werd niet ingewilligd. Een aantal vervallen grafmonumenten werden na de restauratie van de kerk (1999) geruimd. Gras en nieuwe aanplantingen moeten wat rest tot een rustpunt in de gemeente maken.

Wil je graag meer weten? Bij specifieke info vind je meer over enkele van de belangrijkste monumenten. Je kan ook een rondleiding met een gids vragen, die je heel wat meer anekdotes kan vertellen, je interessante details kan aanwijzen en je verder over de plaatselijke geschiedenis kan informeren.